Chove

Desperto, outro día á deriva.

Dende a fiestra observo: todo parece seguir unha lei da que é imposible escapar.

O bafo provocado pola miña respiración asmática fai que, pouco a pouco, a imaxe que teño ante min sexa case esperpéntica.

Todo me resulta difícil, se hai unha lei que explique o que sucede, o meu intelecto é incapaz de formulala e moito menos de chegar a comprendela.

Felicidade e tristeza altérnanse na vida como a tormenta e a calma. Claro que non todo é tan absoluto e tamén hai nubes e claros.

Un cre que chega o momento da súa vida na que se convertiu nun experto meteorólogo e que as súas previsións son tan boas que lle permiten non verse sorprendido por ningunha destas tempestades. Pero un día saes da casa, non levas paraugas, comeza a chover e móllaste. En Santiago chove moito.

O mellor é sair co paraugas e se chove de xistra buscar un refuxio canto antes. Non é bon que a choiva se che meta nos ósos.

Chegar a acostumarse á climatoloxía cambiante e a saber que facer cando isto ocorre é a mellor maneira de disfrutar do sol pero tamen da choiva. É mellor que calquera previsión, pois na previsión podemos atopar o erro, mentras que este adestramento achega o coñecemento necesario para saber que non sabemos nada e que calquera outro día sairemos da casa sen paraugas e...