TEMPUS FUGIT (por sorte e por desgracia)

Si, parecía imposíbel, como cada vez, pero o tempo voltou a facelo, rematou con todo. Despois de rectas paralelas que se cortan, despois de polinomios de Taylor e funcions implicitas, e despois de chegar ao cumio da abstración; despois de pelexar con Desargues, Pappus, Young, Schwarz, Hausdorff, Kolgomoroff, Moibus, Klein .... a matematica parece que sairá da miña cabeza por uns días, polo menos ata que novos problemas, novos teoremas, novos nomes comencen a encher as páxinas dos meus apuntes e a curiosidade da miña persoa.

Polo momento intentarei volver ao "mundanal ruido" ata que o tempo, o mesmo que me trouxo ata aqui, me devolva á senda.

Espero que a perspectiva sexa só perspectiva e non acabemos todos chocando nun punto do infinito, aínda que en certa maneira sería unha fermosa alegoría sobre o paralelismo das nosas vidas..........